Bana biri sordu: “Eger bir manastirda her seyi birakip hayatla akamiyorsan nerede yapabilirsin?” Bir cok yonden cok cok dogru bir soru.
Nereye gidersen git zihnini de beraberinde goturuyorsun. Bir dagin tepesine cikip senelerce orada tek basina kalabilirsin. Ama zihnini kontrol edemiyorsan hala gercek varliginla bir olmak yerine zihnin tarafindan yaratilmis dusunce ve duygularla ugrasiyor olursun. Zihnini kontrol etmeyi pratik etmezsen, nereye gidersen git butun bunlar hala var olacak. Bir dagin tepesinde bile sebepsiz yere ofke hissedebileceksin.
Bir manastirda olmak demek, buraya geldin, birden bire buyulu seyler oldu ve kusursuz zihin kontrolune sahip oldun demek degil. (Ne yazik ki 😄) Pratigin icin uygun bir ortama geldin demek. Daha yogun ve guclu zihin kontrolu pratigi yapma sansina sahipsin demek. Yogun cunku daha once de soyledigim gibi her gun saatler boyunca meditasyon yapiyorsun. Guclu cunku dikkat dagitan herhangi bir sey yok; sadece tek bir konuya konsantre oluyorsun. Karate filmlerindeki gibi; tek bir hareketi tekrar tekrar calisirlar ta ki o hareketin ustasi olana kadar.
Yani manastirda olmak aslinda daha kendini verdigin ve daha dikkatli bir pratige sahip olmak demek. Her gun minderine nasil bir dusunce yapisiyla oturdugun cok onemli. Beklentilerin mi var, gercekten pratik mi yapiyorsun yoksa oylece orada oturuyor musun yoksa gercekten her seyi biraktin ve evrenin sana verdiklerini mi kucakliyorsun?
Manastirda gecirdigim zamanimin sonuna gelmek uzereyim. Buradaki ilk haftamla bugunu karsilastirdigimda arada bir cok fark goruyorum;
Ilk hafta deliceydi. Butun kurallari anlamaya calisiyordum, hava inanilmaz sicakti ve hastalandigim icin de kendimi gucsuz hissediyordum. Ayrica bazi rahibeler cok kuralcilardi 😊 Liste boyle uzayip gider kisacasi kendimi huzursuz hissediyordum.
Evet butun bunlar yasandi ama simdi baktigimda hava o zamanki kadar olmasa da hala sicak, su an da biraz hastayim ve bazi rahibeler hala ayni ama ben gercekten huzurlu hissediyorum. Cunku ilk hafta yasadiklarim benimle ilgiliydi, yasanan seylerle degil. Tamamen teslimiyet icindeyim zannediyordum ama degilmisim. Sefkat pratik ediyorum saniyordum ama meger herkese karsi etmiyormusum. Yani her sey sadece benimle ilgiliydi. Aslinda her sey her zaman sadece bizimle ilgili. Eger tamamen huzur icindeysen etrafinda ne olursa olsun seni etkileyemez. Eger birinin ya da bir durumun kotu oldugunu dusunuyorsan; bu senin bunlarla basa cikamadigini gosterir.
Burada cok sevdigim bir arkadasim oldu, Vietnamli bir rahibe. Iki gun once konustugumuzda onun ve buraya geldigi gruptakilerin de (18 kisiler) ilk haftalarinin ayni benimki gibi gectigini ve ayni seyleri dusunduklerini anlatti. Demek ki olaylarla basa cikamayan 19 kisiymisiz 😊
Burada gecirdigim her dakika icin sukrediyorum. Kendim hakkinda o kadar cok sey ogrendim ki. Baska yerlerde de bulundum ama bu cok farkliydi. Cok derin bir deneyimdi. Orada olduklarinin farkinda bile olmadigim, cok iyi saklanmis yanlarimi gormemi sagladi.
